Naruszanie dóbr osobistych jest działaniem bezprawnym. Prawdopodobieństwo naruszenia jest procesem ocennym. Do prowadzenia tego rodzaju oceny, w państwie demokratycznym, uprawniony jest wyłącznie sąd. I to na każdym etapie postępowania aż do momentu wyrokowania, kiedy to wszystko staje się jasne. Określanie kompetencji sądu obowiązanego do poszanowania prawa, w tym praw osób ubiegających się o ochronę prawa, mianem “cenzury prewencyjnej” jest kompletnym nieporozumieniem. Chwytliwość tego określenia, prócz zawartości demagogicznej, pozostaje odwrotnie proporcjonalna do rzeczowości, z jaką należy oczekiwać i baczyć, aby prawo było przestrzegane. Prawo podmiotowe jednostki jest wysoką wartością samą w sobie i granie pod publiczkę tego faktu nawet nie przyciemnia.

Minister Ziobro (resort sprawiedliwości w rządzie PiS) opracował projekt ingerujący w swobodę umów określających wysokość honorarium pełnomocników i obrońców procesowych. Demagogia polityczna zbiżyła się do zenitu.

W okresie PRL-u, gdy w sprawę zamieszani byłi funkcjonariusze MO lub SB, prowadzono śledztwa przeciwko śledztwom.

W okresie PRL-u, gdy w sprawę zamieszani byłi funkcjonariusze MO lub SB, prowadzono śledztwa przeciwko śledztwom.

Ministerstwo Ziobry i Kryżego nie ustaje w wysuwaniu szkodliwych projektów.

Trybunał Konstytucyjny orzekł (sygn. U 1/07), że straż miejska nie miała prawa karać mandatami za przekroczenie prędkości ustalone na podstawie wskazań fotoradarów.

Zmiana Prawa prasowego w klimacie politycznym wiosny roku 2007 oznaczałaby regres w modelu dziennikarstwa.

Tajemnica adwokacka gwarancją dla klienta. Dążenia do jej pogwałcenia nie znajdują usprawiedliwienia.

Zurzędniczenie sądownictwa i gwałtownie postępująca biurokracja sądowa nie przyspieszają, lecz opóźniają procesy. Od „ulepszeń” wymyślanych za urzędniczym biurkiem uchowaj nas boże.